Koh chang

4 februari 2018 - Koh Chang, Thailand

Dan maak ik nu maar een begin met het verhaal over Koh Chang, waar ik altijd mijn reis begin.

Ik voel me daar thuis, voor een week of 2, kom tot rust en kan dan een plan maken, hoe verder.

Ik neem een afgelegen hut,(de laatste of daarvoor) waar ik niemand zie, behalve  s ochtends een van de meiden die de paden schoonvegen.

Dat op zich is alleen al een  leuke ervaring, ze komen uit Cambodia, goedkope krachten, die ½ jaar 7 dagen van 7-24 u. koken, bedienen en schoonmaken. Na een week leer ik ze een beetje kennen,voor zover dat kan ,want ,ze spreken geen woord engels behalve thank you. Schatten, wonderbaarlijke wezentjes in mijn ouwemannenogen.

Ik lig dan uren in mijn hangmat(zelf meegebracht) te wiegen, lezen, luisteren en kijken. Naar de zee, die me nooit verveelt, als Zeeuw. Het licht ,dat elk moment van de dag anders is. De geluiden, een vogel, een eekhoorn, soms een groep apen, waar je voor moet uit kijken als je bananen in je hut hebt.

De dag  begint rond half 6, als  het langzaam licht wordt, en de cicade de dag inluidt met zijn magische gezang. Een fluittoon, die wat stotterend begint, en na een minuut of 2 gaat vibreren. Rond zonsondergang luidt ie de dag weer uit.Ik slaap met de deur open, de hele nacht  de branding horen, een beter slaaplied is ondenkbaar. Vaak komt rond een uur of 3-4 de gekko even langs, met zijn lachwekkende roep,  maar dan slaap ik wel weer in.

Na het opstaan duik ik dan de hangmat in,

Ik kook dan met mijn benzinebrander mijn eigen ontbijt (havermout  of boekweitpap), en rond 7 doe Ik dan  een rondje strand.

Soms , in November , ben ik de enige gast. Heerlijk wat een rust, een luxe, want dan ben ik voor de managers en personeel natuurlijk een special gast. Ze leggen me in de watten, ik voel me welkom.

Vooral door de taak die ik op me genomen heb, het strand te kuisen van  gedurende het regenseizoen aangespoeld plastic, waar ik wel een week mee bezig ben. Elke dag een uur of 2 ½ rapen en op een hoop verbranden.

Pas rond een uur of 11 komen de eerste dagjesmensen, meestal backpackers, met

hun scooter van de andere kIMG_0344ant van het eiland aan. De verkeerde kant, zeg Ik  altijd, gezien de stinkende rotzooi die je passeert als je daar langs de kust rijdt, de mensenmassa, alle zooi die je op elke toeristen plek ter wereld ook vindt.Met alS hoogtepunt 'Lonely’ Beach, waar je nooit   lonely bent, maar je wel pijnlijk kan voelen, als je van 6 kanten muziek hoort,  of wakker ligt van het gedreun. Afijn, ieder z,n meug.

als je genoeg drinkt, vind je vast leuk gespreks gezelschap,mensen waarmee je je plannen voor het vervolg van je vakantie kan delen.  Dat overkomt mij ook,maar dan op een plek waar je, met z'n tweeën, de enige farangs bent. Dan deel je iets bijzonders .

.Met de beheerders van Long Beach voel Ik een band, ALS we daar alleen zijn ontstaan gesprekken, waarbij ze hun zorgen en bezigheden met je delen.

Als dan rond 4 de dagjesgasten weer vertrekken, klets je samen wat, of zweef ik weer in de hangmat, tot rond 6en de prachtigste zonsondergangen een verblijf op het terras iedere keer een magische ervaring geven.

Dit jaar (mijn vijfde?) heb ik van die foto,s de 2 mooiste  laten drukken op 5 t-shirts, te koop op het terras, de opbrengst voor Jo en Ma. Evenals earplugs, ansichtkaarten ( ook van die zonsondergangen), een hangmat en headlamps.Want er is slechts stroom tussen 18 en 24.Jo moet zowat om de dag om ijs naar de fabriek, om fris en bier te koelen voor de dagjesmensen, en groente en vlees/vis voor het eten. Ze moeten in 5-6 maanden het geld voor een jaar verdienen, en kunnen dan nog niet op vakantie, het resort onbeheerd laten.

Behalve schrijven en een boek lezen doe ik lekker zo weinig mogelijk,dat heb ik nodig. Over dag de gasten observeren, dit jaar hebben de russen massaal Koh Chang ontdekt. Ook jongeren, en stellen met baby's, dat land maakt echt een enorme inhaalslag, dankzij de knoet van Putin, de schurk. Wie de spartaanse matrassen. voor lief nemen en blijven overnachten? De echte liefhebber, vaak bijzondere mensen. Wat was het fijn samen te zingen en spelen met Oostenrijkse Danielle. Als  Ik terug  ben en weer op mn Facebook kan, vraag ik haar of ze komend jaar weer komt, want die indruk kreeg ik. Een van die mensen die van die plek gaan houden.Wonderlijk, van Adele had ze nog nooit gehoord (ik wil zoo graag eens Still the one met een vrouw zingen), maar ze vroeg mij of ik Catch the wind kende. Donovan, popster in de 70,s! Ja ze hield van oldies. Maar waar hoor je die nog?? Ja San Francisco en Country Roads, daar zwijmelen die thais bij……..

Danielle had een ukelele bij, wat minder zwaar en kwetsbaar dan een gitaar. Zelf heb ik mijn oude gitaar daar gestald, Jo bewaart hem voor me.

Helaas een naar bericht: Memorial Beach is verwoest. De ingang tussen de rotsen is versperd door de fundamenten van een hotel in aanbouw, straks mag je daar niet meer. op. Het meest idyllische, pure strandje van Thailand. 40 m. wat steil aflopend strand waardoor je daar lekker het kraakheldere water in kon duiken,veel schelpen en some Alleen maar brokjes koraal, de gekleurde rotsen (recente vulkaanuitbarsting) ach ik moet er maar niet meer aan denken, verschrikkelijk.Daar huizen de gekko,s.

Terug naar Long Beach, daar is soms te weinig zand te bekennen is. De zee staat dan tot aan de jungle. Maar bij een andere maanstand stroomt de baai leeg en moet je ,50 m. de zee in voor je kan zwemmen. Wel heel veilig voor kinderen.

Vandaag even op Facebook gezocht naar Danielle Meier, uit Oostenrijk, maar helaas niet gevonden. Ma heeft haar adres, als je er bent kun je dat dan even vragen?

Het telefoonnummer dat je kan proberen te bereiken is van Jo: 086 0141382, van Salamah 087 9794572

Van reisblog naar fotoboek
Laat een prachtig fotoboek afdrukken van je verhalen & foto's. Al vanaf € 21,95.
reisdrukker.nl